Eindeloos licht

Licht en duisternis zijn onlosmakelijk verbonden, het een kan niet zonder het een ander. Toch wordt er in dit concert gezongen over eindeloos licht – Lux Perpetua. Dit roept een beeld op van oneindigheid, een weidsheid zonder contrast of onderbreking.

Deze eindeloosheid kunnen we ons alleen maar inbeelden, want we ervaren altijd het licht en het duister; we voelen ons blij omdat we ook bedroefd kunnen zijn, kennen extra voldoening na frustratie, kunnen ontspannen na inspanning.

Muziek kan ons misschien nog het dichtst bij een grenzeloze ervaring brengen: door de klanken van muziek kun je meegenomen worden naar een andere wereld, moeilijk te omschrijven, maar door iedereen te voelen.

Je hoort het in de weidse akkoorden van Pavel Chesnokov, die bol staan van mystiek en sereniteit. In de scherpe klankweefsels van Peter Maxwell Davies, waar een intense energie de boventoon voert. En natuurlijk in het Requiem van Fauré, een magistrale bespiegeling op het idee van een hiernamaals.